Reizen is een kwestie van evenwicht.
De taxichauffeur maakte grommende geluiden. De stroom auto’s waar wij ons in bevonden was tot stilstand gekomen en dan staat de auto ook werkelijk tientallen minuten stil. Af en toe schuiven wij een metertje op, de chauffeur geeft dan een enorme dot gas, maar na twee meter komt hij grommende en kreunend weer tot stilstand. Bij de balie van het hotel had ik gevraagd hoe lang de taxirit naar het vliegveld zou zijn. Een zucht, handen in de lucht, weer een zucht en dan het antwoord; 1 uur of anders 1.30 uur, maar het kan ook twee uur duren als er een ongeluk is gebeurd. Ik ben van het soberste scenario uitgegaan omdat ik wel heel graag op tijd wilde zijn op het vliegveld. S’ ochtend nog heerlijk gezwommen en in mijn stoeltje op het strand naar de woelige branding zitten staren. Het was een beetje bewolkt, maar wel een heerlijke 30 graden. Gisteren was ook zo’n dag, banjeren langs het strand, een caipirinha op een terrasje, zwemmen en daarna op stoeltje mijmeren over deze reis. Ik heb weer enorm genoten en dat dank ik vooral aan het feit dat ik in de diversiteit van mijn reis steeds het juiste evenwicht heb weten te vinden. Ik heb wel gemerkt dat mijn energie, op mijn leeftijd, sneller gaat opbranden dan vroeger en ook daar moet ik een nieuw evenwicht in vinden. Dit was het weer voor deze reis. Ik heb verhalen verteld, ik heb genoten van deze reis en ik hoop dat mijn trouwe volgers ook genoten hebben. Ik wil jullie bedanken voor de berichten en laat weten of je ook de volgende reis weer met mij wil meereizen. So far so good, ik vlieg naar mijn lief.
Het onweerlegbaar verlangen naar reizen
Mijn ogen openden zich vanmorgen als langzaam ontsluitende lamellen. De zon had een prachtige lange lichte streep op de muur geprojecteerd. Ik deed de gordijnen open, werd overweldigd door zonlicht. Zon geeft een heerlijke innerlijke vibratie en energie. Eerst weer genieten van een fantastische ontbijt, veel fruit, vers gebakken, geurende broodjes en afsluitend heerlijke cake met koffie. Rugzakje gepakt, pet op en klaar voor de tocht van 2.5 uur naar Lopes Mendes Beach. Een vrij steile tocht die door een jungle achtig gebied gaat met de daarbij horende hoge vochtigheidsgraad. Opvallend weinig andere lopers, soms twijfel ik of ik wel op het goede pad ben. Het is een gemarkeerd pad, dus opluchting als ik bij een markering kom en die aangeeft hoever het nog is. Hier is in binnenste van het eiland is de fauna en flora prachtig, hoewel het soms verwarrend is. De hoge vochtigheid zorgt in deze omgeving voor herfstachtige taferelen, veel paddenstoelen en zwammen gezien onderweg. Aankomst op Lopes Mendes was even een teleurstelling, je kunt deze plek ook met de boot bereiken en als ik dan zwetend en zwoegend ben aangekomen en ik zie mensen met slippertjes en bier in de hand op het strand staan, dan baal ik even. Gelukkig zijn er meerdere kleine baaitjes met een strandje en daar ben ik naar toegegaan. Ik lag alleen op een kleine stukje strand en hoorde alleen de ritmische golfslag. In deze stilte waren mijmeringen en heimwee mijn metgezellen. Ik verlangde ineens naar thuis, waar mijn geliefden zijn achtergebleven. Heimwee is mij niet vreemd en altijd tijdens mijn reizen zal heimwee op zeker moment aandacht vragen. Ik had dat als kind al, ik wilde altijd weg en als ik dan weg was b.v. met mijn oma naar Andijk, dan was ik daar en wilde weer terug. Heimwee was toen heel lijfelijk aanwezig, ik at niet meer en mijn oma besloot dan om weer terug te gaan. Als ik in Amsterdam was aangekomen, wij gingen met de trein, begon mijn hongergevoel aandacht te vragen en ik kreeg dan een kroket van mijn oma. De smaak van deze kroket is nog altijd onovertroffen. Gelukkig eet ik wel tijdens mijn reizen, maar gevoel van heimwee blijft. Het is eerder een gevoel van verlangen, verlangen naar mensen die mij heel dierbaar zijn. Vreemd omdat de huidige technologie mij in staat stelt om van Brazilië op elk gewenst moment contact te hebben met mijn geliefden. Iedere avond, als er verbinding is, skype ik met mijn lief. Overdag kan ik mijn lieve dochter bellen en dan lijkt het net of ik even verderop in hun straat ben. Ik weet niet of dit nu heimwee verminderd, juist omdat ik steeds contact heb is het niet makkelijker. Vroeger, ja daar komt die ouwe, gaf ik een post restante adres en na een aantal weken lag ergens op een postkantoor een brief. Het scharrelen in de bakken, op zoek naar post, was een opwindende ervaring. Heimwee is voor mij dus veel meer een verlangen! Ineens moet ik denken aan mijn mams. Ik was 15 toen ik met twee andere jongens op de fiets naar Parijs ging. Na drie weken besloot ik, op een moment van heimwee, een kaartje te sturen, want telefoon hadden wij nog niet. Achteraf kan ik mij de zorgen van mijn moeder wel voorstellen. Ik waardeer nog altijd dat zij en mijn paps mij de kans gaven op dit te gaan doen. Daar is de kiem voor het reizen gelegd, de kans krijgen en de kans pakken. Mijn lief geeft mij ook steeds de kans om te blijven reizen, hoewel zij het liefst zou meegaan. Haar opmerking is altijd, ik vind het niet leuk dat je gaat maar ik gun het je van harte. Ik ben daar wel heel blij mee. Reizen, ver weg zijn, geeft ook de kans om elkaar beter te leren kennen. Een uitspraak van Herman Hesse is hier toepasselijk “Hoe dichter je op elkaar zit, hoe moeilijker je elkaar leert kennen. Na al deze mijmeringen ben ik weer op pad gegaan en terug naar mijn Pousada gelopen. Ik had de boot kunnen nemen, maar besloot om de tocht terug weer te maken. S’ avonds de drukte opgezocht, in het dorpje is het een aaneenschakeling van restaurantje met gerechten uit alle windstreken. De volgende dag, tegen alle verwachtingen in, was het opnieuw zonnig. Hetzelfde ritueel deze dag, hoewel de tocht vandaag iets minder heftig was dan gisteren. Tijdens deze tocht werd ik geconfronteerd met een tafereel wat mijn aandacht trok. Op een grote kei zat een vrouw met een door pijn getekend gezicht, voor haar stond een man heftig gebarend naar haar te schreeuwen. Ik stopte keek naar de vrouw en vroeg hoe het ging. De trots van de Braziliaanse man stak hier de kop op, nee alles is goed, no problema enz. Ik zag echter een enorme zwelling, ter grote van een tennisbal, bij haar enkel. Zij had duidelijk haar enkel verzwikt, geen wonder op die slippertjes !! Beide droegen om hun pols van die zweetbandjes met klittenband. Met gebaren maakte ik duidelijk dat ik deze wilde gebruiken om de enkel te fixeren, instemming van de vrouw, de trotse man hield zich afzijdig. Uiteindelijk ook aan hem de bandjes gevraagd en toen de enkel getapt met deze bandjes. Zij ging weer staan, lachte zuinig en zei dat het weer ging. De trotse man maakte een gebaar dat zij nu maar moest opschieten. Ik ben snel verder gaan lopen, ik wilde verder geen getuige zijn van deze echtelijke machtsstrijd. Terug in het dorpje heb ik een biertje op een mooie plek genomen. Hier werd muziek gemaakt en op het strand voetbalden de jongens. Genoten van de uitbundigheid van de muzikanten, onder het genot van heel veel bier. De jongentjes op het strand hadden veel plezier in hun voetbalwedstrijdje. Even later zag ik het echt??paar voorbij komen, zij strompelde en hij liep vooruit, zonder om te kijken. De nacht voor mijn vertrek naar het vasteland stak een enorme storm op met heftige regens. Ook de volgende ochtend was het nog steeds slecht weer. De zandpaden waren weer in rivieren veranderd en deze keer bezaaid met grote afgerukte takken. Onder deze omstandigheden weer naar de pier gegaan. Met dit weer geen snelle rubberboten. Ik ging met een omgebouwde vissersboot. Deze was wel stabieler, hoewel andere passagiers daar anders over dachten en sommigen regelmatig over de reling hingen en de vissen voer gaven. De machinist van de boot lag op het voorplecht een dutje te doen, terwijl de boot een deining van 2 tot 3 meter had. Uiteindelijk aangekomen en boven aan de weg stond mijn vervoer naar Barra da Tijuca te wachten. Rustige rit en nu in hotel in Barra. Ik blijf hier twee dagen en vlieg dan terug naar home sweet home. Ik zal deze dagen vooral relaxen, omdat ik merk dat de afgelopen periode voor die ouwe inspannend zijn geweest. So far so good, ik hou je op de hoogte.
Zon Zee Zen op het eiland Ilha Grande
Het is mistig, heel mistig en alle geluiden zijn met een wattendeken bekleed. De huisjes aan de overkant, op 20 meter afstand, zijn onzichtbaar. Ik loop naar buiten, linksaf, daar moet ergens het restaurantje zijn waar dampende koffie, heerlijke broodjes en uiteraard veel verschillende soorten cake op mij staan te wachten. Ineens doemt het gebouwtje op, schuifdeur open, de heerlijke geuren van vers brood en koffie stromen langs mij naar buiten en vermengen zich met de mist. Mela, de kokkin staat met haar handen in haar zij en lacht, zij trekt haar schort recht, roept Bon Dia en vervolgens wijst zij naar de langgerekte tafel die vol met heerlijkheid staat. Ik ben de enige gast, maar iedere dag wordt hier een ontbijt klaargezet voor een gezelschap van 4 personen. De vorige dag zag ik dat Mela zich flink tegoed deed aan haar eigen gebakken taarten en cake. Na ontbijt geprobeerd om met de auto naar de rivier te gaan en daar een boottocht te maken. Na 1000 meter werd deze poging gestaakt, je zag werkelijk geen hand voor ogen en niemand wilde dit risico nemen. Terug naar mijn huisje en begonnen om mijn spullen te ordenen, in te pakken voor de vlucht naar Rio en vervolgens naar Ilha Grande. Afscheid van Magali genomen , met haar heb ik steeds e-mail contact gehad vanuit Nederland over verblijf in Cambara do Sul. De auto stond klaar om mij naar Porte Alegre Airport te brengen. Ook deze rit ging grotendeels door dikke mist, de chauffeur was heel voorzichtig en de rit duurde een uur langer dan normaal. Gelukkig had ik ruimschoots de tijd genomen voor deze rit, geen spanning dus voor het eventueel missen van de vlucht. Op tijd, geen mist in Porte Alegre en de vlucht ging op tijd. In Rio de Janeiro werd ik opgehaald door “Easytransferbrazil”, die de transfer naar Ilha Grande voor mij had geregeld. Eerst naar Angra dos Reis, de hele rit van 3 uur regende het onafgebroken. Bij de plaats waar de boot naar het eiland vertrok regende het nog steeds. De bus stopte boven aan de weg en ik moest nog 300 meter naar beneden lopen naar de pier waar de boot vertrok. Toen ik daar aankwam leek het wel of ik met mijn kleren aan in zee was gaan zwemmen. Ik was drijfnat, zelfs mijn onderbroek kon in uitwringen. Temperatuur is wel 26 graden, maar met die nattigheid de boot op gaan zag ik niet zitten. Onder een afkapping gaan staan, mijn lederen reisgenoot opengemaakt, droog T-shirt aangetrokken en uiteraard mijn regenjack tevoorschijn gehaald. De boot kwam 10 minuten later en opnieuw in striemende regen naar de boot. Het was een grote rubberboot met twee enorme krachtige motoren die ons in 40 minuten naar het eiland zou brengen. Ik ben achter in de boot gaan zitten om de regen te ontlopen. De zijkanten van de boot waren gelukkig met plastic afgeschermd. De overtocht zal nog heel lang in het avonturen vakje van mijn geheugen blijven zitten. Het stormde, regen striemde over de boot en enorme golven geselde de boot. Golven van 2/3 meter doemde soms op, de boot steigerde dan tegen de golven en kwam daarna met een klap tegen de volgende golf. Ik had het gevoel dat bij iedere klap mijn nieren waren uitgetreden. Ik dacht heel even, als dit maar niet teveel gevraagd is aan mijn oma, die mijn beschermengel is tijdens mijn reizen. Opgelucht kwam uiteindelijk de haven in zicht en met slappe knieën stapte ik op de pier. Het regende nog steeds hard en ik moest 1.5 km lopen naar mijn onderkomen. Hier geen auto’s of ander vervoer. Lopen met mijn lederen metgezel door striemende regen en over een zanderig pad, dat inmiddels in een modderriviertje was veranderd. Uiteindelijk aangekomen, direct naar kamer gegaan, hete douche genomen, een biertje en daarna een flinke whisky. Toen kwam ook de glimlach weer, ik mijmerde je wilt toch reizen, nou dit is reizen !!!! Het klikt misschien vreemd, maar ik kan van en in deze situaties ook genieten en ik heb in ieder geval een verhaal te vertellen. De plek waar ik zit is prachtig, een mooie Zen-tuin en voor mijn deur een mooie meditatieplek. Waarschijnlijk hebben zij daar ook de matrassen op de bedden aangepast, harde, te harde, matrassen. Even waande ik mij terug in de tijd, Ik verbleef in Tibet een aantal dagen in een tempelcomplex en ook daar op van die keiharde dunne matrassen geslapen. De volgende ochtend heb ik meditatie bijgewoond om de spanning van de vorige dag een plek te geven en ik heb mij ook laten masseren, daarna was ik herboren. Ik ben toen een klein deel van dit eiland, voorheen een gevangeniseland, gaan verkennen. Abraão, dit kleine havenplaatsje wordt nu vooral gedomineerd door hostels en pousada’s. Ik ben door de straatjes gaan zwerven en naar de strandjes gelopen, waar de boten klaarliggen om de toeristen te verleiden een tochtje te maken. Buiten het dorpje zag ik nog oude huisjes en schuren staan, die een verlangen naar vervlogen tijd uitstraalden. Langs de kust loopt een pad en dat ben ik gaan volgen. Het junglegroen lachte mij tegemoet en onderweg kwam ik veel fauna en flora schoonheid tegen. Voor het eerst kwam ik kinderen tegen die mijn aandacht trokken. Zij zaten een kaartspelletje te spelen en ik wilde dat in beeld vastleggen. Eerst zag ik een verschrikte reactie, maar daarna kwam bij beide meisjes een aandoenlijk lieve verlegen lach tevoorschijn. Foto’s gemaakt en toen ik verder ging lopen werd ik nog lang nagezwaaid. Ineens kwamen de donkere wolken de berg over gegleden en langzaam werd ik opgenomen in de nattigheid van deze wolken brei. Ik ben teruggelopen en zit nu in mijn pousada aan tafeltje met koffie en cake dit verhaal te schrijven. So far so good en tot de volgende keer. Ik hoop dat je meegeniet !!
Ruige tocht met Landrover Defender door Circuito das Aquas
Na de lunch lag ik nog even te rusten, toen ik het grommende geluid van een 4WD en het krakende grind voor de deur hoorde. Ik liep naar buiten, daar stond de Landrover Defender Terra Nova met opnieuw een reus van een kerel. Hij gaf mij een hand, mijn hand kon wel twee keer in de zijne, stelde zich voor Stefano, zeg maar Stef of Tefo. Een alleraardigste man, vriendelijk, open en goedlachs. Later bleek hij ook nog eens een enthousiast fotograaf en fantastisch coureur te zijn. Dit zijn van die ontmoetingen tijdens een reis, waar je ineens het gevoel hebt iemand al langer te kennen terwijl je diegene pas voor het eerst ontmoet. De verschillende taal die wij beheersen was geen barrière, wij begrepen elkaar en met veel humor hadden wij toch redelijke gesprekjes. De tocht met de Landrover was ruig en dat betekende dat mijn nieren soms ter hoogte van mijn oren kwamen. Wij reden over onverharde weggetjes met veel rotsige stenen, modder en zand. Tefo loodste met het grootste gemak de Landrover over deze paden. Wij reden door bossen, over pampa’s, door rivieren en paden over graslanden van boeren. Daar ik de taak had om het hekwerk, dat toegang tot dat terrein gaf, open en dicht te maken. Onderweg gestopt om naar een waterval te lopen. Prachtige tocht over grasland en later door een bos met de uitstraling van bossen zoals Maarten Toonder die in zijn Bommel en Tom Poes serie tekende. Onderweg ontpopte zich de fotograaf in Tefo, hij zag heel veel details die hij wilde fotograferen en maakte mij daar deelgenoot van. Spinnen, slangen, trosje rupsen enz. Ook wees hij mij op de schitterende plantengroei. Wij kwamen bij de waterval en zijn naar beneden gelopen, liever gezegd, naar beneden geklauterd. Het was rotsachtig, modderig en door de hoge vochtigheidsgraad liep het zweet als een kleine waterval langs mijn gezicht. Weer terug reden wij verder en kwamen bij een enorme rivier met in het midden een korte waterval. Zonder blikken of blozen stuurde Tefo de Landrover de rivier in en reed richting de korte waterval. Een geweldige ervaring. Later zetten hij mij weer aan de kant en vroeg of ik foto’s wilde maken van de Landrover die bij de waterval naar beneden reed. Uiteraard heb ik dat met plezier gedaan. Op de terugweg kwam plotseling de mist opzetten en werd het zich soms minder dan 20 meter. Gelukkig wist Tefo waar hij was en welke richting hij uit moest. Ik zat met samengeknepen billen naast hem, ik had soms het gevoel dat de auto omhoog ging, maar dat was gezichtsbedrog. Bij skiën heb je dat soms ook en daar weten Hans en Carla alles van. Uiteindelijk loste de mist in zichzelf op en kregen wij weer zicht en reden terug naar de Pousada. Met een stevige omhelzing namen wij afscheid, e-mails uitgewisseld om elkaar foto’s te sturen. Wat een pareltje van een dag vandaag. Morgen weer op pad en overmorgen vertrek in naar Ilha Grande. So far so good. Ik leef het leven en geniet.
Ontembare schoonheid in Rio Grande do Sul
Een indringend dreun op mijn deur. Ik doe open, een indrukwekkende grote man met enorme snor, een huid als perkament en een gegroefd gelaat staat voor mij. Als iedere groef een levensjaar betekent dan moet deze man ver over de honderd zijn. Achter hem staat een schuchtere schooljongen, hij steekt zijn hand op en mompelt Thiery, wijst naar de man en roept zacht Emiel. Dit zijn mijn Compaenen voor deze ochtend. De afstemming van de taal is weer begonnen, zij geen Engels en ik geen Portugees. Ik ben in een vergevorderd stadium, ik begrijp niet wat zij zeggen, maar weet wel wat de bedoeling is. Ik maak ook vorderingen in mijn gehakkelde mix van Portugees en Spaans, ook de mannen begrijpen niet wat ik zeg, maar begrijpen wel wat ik bedoel. De grote blijkt de chauffeur te zijn en de kleine mijn gids voor de tocht in Canyon Itaimbezinho. Zwijgend stuiteren wij over de onverharde weg, Emiel blijkt een prima chauffeur te zijn en ontwijkt op soepele wijze alle potholes. Na een uur komen wij aan bij de Canyon Itaimbezinho. Rugzak om en op teken van Thiery gaan wij lopen. Al snel blijkt deze tocht, in tegenstelling tot de Canyon Fortaleze, een gemarkeerde route te zijn. Dit had ik ook wel zonder gids kunnen lopen. Het bewegingsritme van Thiery was niet overeenkomstig met mijn ritme. Hij had een korte, driftige, stampende pas en die bracht mij in het begin uit mijn eigen ritme. Misschien herkenbaar, je loopt met iemand in een totaal ander ritme dan dat jezelf hebt. Ik ben 10 tot 20 meter achter hem gaan lopen, hij begreep dat niet en wachtte steeds tot ik weer bij hem was. Dit herhaalde zich een aantal malen en toen maakte ik hem duidelijk dat hij gewoon door moest lopen, verbaast keek hij mij aan, liep door zonder nog eenmaal om te kijken. Itaimbezinho is meer op toeristen ingesteld, keurige uitzichtplekken die afgeschermd zijn met hekwerk. Dit is wel even anders, maar het uitzicht op de Canyon is eveneens van ongekende schoonheid. Regelmatig ga ik van de gebaande paden, loop over kleine paadjes, die waarschijnlijk door koeien of paarden gevormd zijn. Thiery blijft bedremmeld achter, ik steek mijn duim omhoog, lach en geef te kennen dat ik weer terugkom. Hij voelt zich verantwoordelijk en dat begrijp ik. No worries, maar dit wordt niet begrepen. Na onze tocht kwamen wij bij een gebouw waar een tentoonstelling was over het ontstaan van de Canyon. Hier was ook een schoolklas met gillende en schreeuwende Braziliaanse kids en die stormden, onder luid gejoel, naar buiten. Opvallend veel met een telefoon/camera in de hand. Thiery maakte duidelijk dat wij een andere kant uit moesten gaan en later terugkomen. Prima initiatief, wat door mij onmiddellijk werd omarmd en waar Thiery zichtbaar blij van werd. Wij gingen naar het verste uitzichtpunt op de Canyon, onderweg waren steeds momenten waarop deze zich in volle glorie toonde. Ik ben nog lang niet verzadigd van deze ontembare schoonheid in dit gebied. Dit is genieten, de verstillende stilte om mij heen, de geuren van bromelia’s en van onbekende kruidensoorten en de ogen die regelmatig wijd open gaan bij het zien van deze natuurlijk schoonheid. Ik hoop dat in mijn “bovenkamer” nog voldoende plaats is om dit te bewaren. Uiteindelijk weer terug gelopen, bij het naderen van de parkeerplaats kwamen ook de enthousiaste geluiden van de kinderen mij tegemoet. Ik vind het wel fantastisch dat scholen kinderen de verwondering voor de natuur mee te geven en dit zou ook in Nederland veel meer moeten gebeuren. De weg terug werd weer in stilte doorgebracht en bij mijn pousada aangekomen, was het afscheid hartelijk. Ik ben gaan lunchen en mij gaan voorbereiden voor de middag. Ik heb een apart verhaal geschreven over het middagavontuur. Lees verder in Ruige tocht met Landrover.
Op zoek naar parels van schoonheid in Rio Grande do Sul
Het is een mooie wolkeloze dag, ik zit buiten op een bankje voor het hotel in Porto Alegre en wacht op vervoer naar Cambara do Sol. De auto komt, een man stap uit en wenkt mij. Deze man blijkt Dede te zijn, mijn chauffeur, natuurgids en abseil instructor voor de komende dagen. Você fala Português was zijn eerste vraag, Não, eu não falo português, mas jin fala inglês was mijn antwoord. Ik geen portugees en hij geen engels, prima dan op andere wijze met elkaar communiceren. Ik had inmiddels begrepen dat heel veel mensen ook Spaans kunnen volgen. Ik heb mijn reizigers spaans weer wat opgepoetst en daar kan ik de meest elementaire onderdelen van het dagelijks leven mee benoemen. Dat wordt onze conversatie de komende dagen. Dede in verlegen ontvankelijk voor onze vorm van communiceren, reageert uitsluitend als ik in mijn steenkolen reizigers spaans iets aan hem vraag. Dede is een prima vent, een echte natuurvorser en van nature al geen prater. Zwijgzaam rijden wij Porto Alegre uit, het betonnen landschap verandert langzaam in een oase van groen. De bewoonde wereld laat ik achter mij en de natuur is uitnodigend. Na twee uur naderen wij Gramado en rijden vervolgens door naar Canela. Deze plaats doet mij erg denken aan Chatel in Frankrijk. Canela is ingesteld op toerisme, veel souvenirwinkeltjes met allerlei snuisterijen en in deze tijd is het hele stadje versiert met kerstprularia. Non verbaal voelde ik aan dat Dede hier zo snel mogelijk weg wil en ik stemde daar onmiddellijk mee in. Ik riep Vamos, hij lachte en startte onmiddellijk de auto, weg van dit nep stadje. Op naar Parque do Caracol, waar ik de eerste van een reeks watervallen ga bewonderen. Daar aangekomen maakte Dede mij duidelijk dat ik hier alleen kon gaan lopen. Inderdaad alles was prima aangegeven en ik maakte eerst een wandeling door dit mooie gebied. Op de terugtocht hoorde ik in de verte het mooie sonore geluid van klaterend water en langzaam nam het geluid in decibellen toe. Ineens verschijnt daar de waterval, een lange witte streep water ingebed in het groen. Ik blijf dit een onvoorstelbaar mooi beeld vinden, het water dat al eeuwen op dezelfde plek naar beneden dendert. Ik moet altijd denken aan degene die dit ooit voor het eerst heeft ontdekt, wat zal dat een enorme ervaring zijn geweest. Natuur heeft op mij een verstillend effect, ik kan geheel vrijblijvend genieten van alles wat de natuur te bieden heeft. Vooral deze ruige natuur waar planten groeien en bloeien zoals zij dat willen en bomen zijn zoals ze zijn. Ik vind een uitspraak van Nietzsche hier mooi op aansluiten : Wij verblijven zo graag in de vrije natuur omdat deze geen mening over ons heeft. Met deze overpeinzing loop ik verder en ga weer terug naar Dede, die heerlijk ligt te slapen in de auto. Vervolgens naar Cambara do Sol waar ik de komende dagen zal verblijven. Dit is een ouderwets “ western dorpje”, een lange weg, aan weerzijden huizen, een kerk, kroeg en paar winkels. Mijn onderkomen is een kleine cabin en ik ben de enige die hier verblijft. S ’avonds een hapje gaan eten via het kilo principe, je gaat langs een buffet, schep eten op, dat wordt gewogen en vervolgens wordt de prijs bepaald. Na het eten teruggelopen, dat is 1200 meter stijl omhoog. Het is koud s ’nachts, de temperatuur daalt van 26 graden overdag naar 8 graden s ’nachts. De volgende dag vroeg opgehaald door Dede en op weg naar het eerste pareltje, de canyon Fortaleza in het Parque Nacional da Serrra Geral. Na een heftige bergrit over ongeplaveide weg werd de auto geparkeerd en maakten Dede en ik ons klaar voor een tocht van 5 uur in twee gebieden van de Serra Geral. Dir is een onvergetelijke tocht, de overweldigende natuur, de heldere frisse lucht die je longen verwennen en vooral de oorverdovende stilte. Het geluid van traag voortbewegend schoeisel op het pad is het enige geluid. Wij gaan steeds verder omhoog en dan ineens toont de natuur zich in alle schoonheid aan mij. Ik sta verstild, ontroerd en met verbazing te kijken naar zoveel schoonheid. Het enige wat ik doe is mijn duim opsteken naar Dede en dat wordt beantwoord met een glimlach. Ik heb mij boven op een rots genesteld en daar een half uur stil zitten genieten van dit pareltje van schoonheid. Uiteindelijk weer naar beneden gelopen en een ander traject ingeslagen, de Trilha do Mirante en Trilha da Pedro Seredo. Eerst naar beneden en dan weer omhoog met het nodige klauterwerk. Aan het eind wachtte ons wederom een pareltje, een prachtige waterval in een moeilijk toegankelijk gebied. Dit heeft bij mij wel wat sporen achtergelaten, ging in een modderig gedeelte onderuit en kwam in inktzwarte modder terecht. Tijdens een oversteek van een grote kreek, waar wij van rotspunt naar rotspunt moesten springen, heb ik mij van de inktmodder ontdaan. Bij de oversteek stak Dede in het begin regelmatig zijn hand uit om mij te helpen, maar Bertje zelf doen is het motto, al snel had hij dat door en liet mij mijn eigen overtocht uitstippelen. Weer prachtige vergezichten mogen aanschouwen en nu ik dat opschrijf overmand mij weer de ontroering van al dat schoons wat de natuur ons te bieden heeft. Ik ben een voorstander dat de natuur en met name alle bodemschatten rechten gaan krijgen. Bolivia staat als eerste in de wereld op het punt een wet aan te nemen die dit mogelijk maakt, The Law of Mother Earth. Ik hoop dat er vele landen zullen volgen, maar ik ben bang dat de economisten in deze wereld dat willen verhinderen. Op de terugtocht sloeg het weer om en kwamen dikke wolken de omgeving omarmen. Later begon het te regenen en dat betekende dat mijn abseil avontuur werd gecanceld. Te gevaarlijk. Ik vind dat jammer, maar weet ook niet hoe het zou zijn als ik daar had gestaan, 80 meter is wel heel hoog om naar beneden te gaan. Tja, dan moet ik hier maar een keer terugkomen en dat wil ik met alle plezier nog een keer doen. Eerder dan gepland naar mijn cabin gereden en heb nog lang na zitten genieten van deze dag. Morgen naar een andere parel in dit gebied de Canyon Itaimbezinho. So far so good en ik geniet, ja ik geniet met volle teugen!
Porto Alegre, schoonheid is het wachtwoord van een reiziger.
Reizen per vliegtuig is om tijd te winnen, maar ik zit mij soms uren te vervelen. Deze vlucht geen film, mijn tijdschriften en boeken schuilen nog in mijn lederen metgezel. Een beetje dommelen en wachten op de warme hap met een drankje. Er is veel turbulentie in de lucht en dat is niet bevorderlijk voor de behoefte aan bewegelijkheid. Eenmaal boven Rio Grande do Sol keek in uit het raampje naar beneden en zag een land onder water, een beeld als de watersnoodramp in 1953. De zware regenval van de afgelopen dagen heeft in dit gebied ( waar in naar toe ga) zware aardverschuivingen en overstromingen veroorzaakt. Vlak voor de landing in Porto Alegre kwam de aarde weer tevoorschijn en dit gaf weer een sprankje hoop voor de komende dagen. Aangekomen en gelijk taxi genomen naar het hotel. Onderweg gingen mijn ogen in de radarstand. Ik kom in een onbekende stad en dan tast ik de omgeving af, wat is de sfeer en hoe voelt deze stad aan? Gelukkig voelt de stad goed aan, het is een heel groene stad met bijzonder veel Europese uiterlijkheden. De mensen zijn blanker en blonder, wel even wennen blonde Braziliaanse. In dit gebied zijn begin vorige eeuw veel Duitse , Spaanse en Italiaanse emigranten naar Porto Alegre gekomen. Dit is terug te vinden in de architectuur en infrastructuur. Brede straten met veel groen en huizen en gebouwen in typisch Europese stijl. Na aankomst in hotel gelijk de stad gaan verkennen. Het regende en ik op zoek naar bus naar het centrum. Opnieuw bleek dit een hele opgave te zijn. Uiteindelijk uitgestapt en gelijk de Mercado Publica ingedoken om de regenflarden te ontlopen. Hier ben ik wat gaan rondstruinen tot het weer beter werd. Dat werd het dus niet en daarom besloten om terug naar hotel te gaan en te gaan schrijven. De volgende dag weer op pad, hetzelfde ritueel, bushalte zoeken voor verbinding naar Centro. Inmiddels wist ik met welke bus en terwijl ik stond te wachten kwamen twee meiden op mij af met de vraag of de bus naar Centro ging. Zij blij dat zij goed stonden en even daarna kwam de bus in zicht. De meiden, USA met roots in Mexico en Filipijnen, maakten met breed wuivend gebaar kenbaar dat zij meewilden. De bus remde af en reed vervolgens met volle kracht weer door. Wij stonden niet vooraan op de goede plek, de meiden waren furieus, scheldend en tierend kwamen zij op mij af, alsof ik er iets aan kon doen. Begonnen zelf over discriminatie, ik probeerde uit te leggen dat wij niet goed stonden en hier zijn regels de regels als het de Brazilianen uitkomt. Ineens vroegen zij mij of ik een cab wilde delen om naar centrum te gaan, uiteraard prima. Taxi aangehouden en naar het park Bom Fim, waar op zaterdag een grote lokale markt is. Ik ging eerst even koffie drinken en ineens doken de meiden weer op, als ik in San Catharina kom , waar zij woonden en werkten, dan hadden zij nog wel een logeeradres. Ik kom daar niet en zag de teleurstelling, hoewel ik niet goed heb begrepen waar dat ineens vandaan kwam. Even gewacht tot zij uit het oog waren en ben toen mijn eigen dag gaan bepalen. Vandaag wilde ik vooral de schoonheid van het dagelijks leven proberen te pakken. Vaak wordt ik bepaald door de highlights van een stad, maar het dagelijks leven kent zijn eigen schoonheid. Eerst door het park gelopen waar de kinderen hun vermaak kunnen vinden. Ineens zag ik bij een kerk veel oploop, daar is wat aan de hand dacht ik en ging die kant op. Inderdaad de doop was klaarblijkelijk net voorbij en in de kerk nog volop roering. Ik naar binnen en daar stonden alle moeders met kind en hele familie te pronken voor het altaar. Ook de pastoor, of wie dat ook mag zijn, was duidelijk in zijn nopjes. Ik krijg daar wel vreemde gedachten bij, maar laat ik het positief zien. Ik maakte gelijk met andere fotografen, die duidelijk waren ingehuurd, verschillende foto’s. Een fotograaf kwam naar mij toe en was zichtbaar jaloers op mijn camera en ik geniet daar weer van. Kreeg als fotograaf drankjes aangeboden en verschillende mensen kwamen mij even de hand schudden. Ik heb met dit toneelspel geen moeite en pas mij heen snel aan in de rol die mij wordt toebedeeld. Weer onderweg kwam ik mooie taferelen tegen, ik was bijvoorbeeld ontroerd door twee mensen aan het water, die hun broodje aan het verorberen waren. Moest ineens aan mijn paps en mams denken, die zouden dat ook zo doen. Verder gelopen, kwam man met hondjes op de fiets tegen, opvallend dat dit een heel gebruikelijk dagelijks tafereel is. Verder naar het oude stadcentrum gelopen. Daar was een enorme drukte, Brazilianen zijn een shopvolkje !! Uit de kluwen mensen gelopen en genoten van oude gebouwen met prachtige details. Naar Lagoa dos Patos gegaan, waar ik samen met de Brazilianen een boottochtje heb gemaakt. Varen langs de goudkust van Porto Alegre, wat bij de dagjesmensen veel hilariteit of afgunst gaf. Ieder huis werd van commentaar voorzien, het enige woord wat ik begreep was politica en banditos, je kan wel raden waar het dan overgaat. Nog naar museum gegaan, waar studenten van de Academia d’Arte een tentoonstelling hadden. Het tentoongestelde riep bij mij geen verwondering, verbazing of ontroering op. Er was geen bijzondere uitstraling en ben snel weer naar buiten graan. Daar was wel een beeld dat was uitgesneden uit een plaatstaal en dat sprak mij stilzwijgend aan. Moe en voldaan weer op de bus gestapt en naar hotel gegaan. Morgen vroeg op, ik wordt opgehaald en ga dan naar Cambara do Sol en genieten van de schoonheid van de natuur. So far so good. Ik geniet ! Op facebook ben ik vaak iets verder, dat zijn de rechtstreekse beelden en mededingen. In dit blog geef ik de eigen beleving weer en ik hoop dat deze verhalen je laten meereizen.
Onstuimig fladderen van Rio de Janeiro naar Porto Alegre
Ik sta bij een gate op Galeo Airport Rio de Janeiro, de andere gate is daarginds en deze is hier. De gate waar ik naar toe moet is ik de overkant, die wordt dan deze kant zodra ik daar ben aangeland .Dit heet dan de overkant, onthoudt dus goed, want dit is van belang als je vliegen moet. Dat is zeker want er is veel verwarring en daarom loop ik steeds maar vice versa heen en weer. Deze improvisatie op tekst van de veerpont van Drs.P was voor mij absoluut van toepassing op mijn vlucht van Rio naar Porto Alegre. Vanwege zeer slecht weer in het zuiden van Brazil was er vertraging van mijn vlucht. Op het ene bord staat vertraging, op een ander bord ga naar gate 1 en via een omroepsysteem begreep ik dat ik naar gate 9 moest. Binnenlandse vluchten in Brazil worden uitsluitend omgeroepen in het Portugees. Mijn oren waren gespitst en ik probeerde informatie te krijgen via andere passagiers. Helaas spreekt niemand Engels, met armgebaren en Porte Alegre roepen begreep ik op 9 moet zijn, daar aangekomen zeggen anderen dat ik echt op 1 moet zijn. Daar aangekomen stond een man driftig te gebaren en uitte voor mij onverstaanbare korte krachtige kreten, die duidelijk maakten dat hij het zat was. Hij zag mij en riep Porte Alegre, ik knikte en hij wenkte mij en zette een spurt in. Wij waren niet de enige die al rennend terug naar gate 9 gingen, het leek de marathon van Porte Alegre wel. Daar lachend ontvangen door het personeel, wat bij de trotse Braziliaanse mannen in het verkeerde keelgat schot. Opnieuw in Portugees werd mij iets verteld, ik knikte lachend en liep door. Met zweet op alle plekken waar zweet zich kan uiten nam ik plaats in het vliegtuig. Vanwege vertraging stond het vliegtuig opnieuw 30 minuten stil en in deze tijd mijmerde ik terug naar de vorige dag. De zwerftocht door Lapa was weer een bijzondere ervaring. Zwerven door kleine smalle straatjes met oude verweerde gebouwen waar bars en restaurants zich genesteld hebben.. Bijzonder dat zij proberen om de bijzondere sfeer van Lapa in hun etablissement te benadrukken. Vandaag was de focus weer eens op allerlei details in een stad, deze zijn uiteraard in het foto album te bewonderen. Een vernieuwde architectonische kerk is de Kathedraal Metropolitana, een enorme kegelvormige kathedraal, waar 32 jaar aan gebouwd is. Hier kunnen 20.000 mensen tegelijkertijd een mis bijwonen. Al zwervend kwam ik terecht bij een plek waar de veerboten vertrekken. Ik kon het niet laten, mocht het terrein niet op, maar er was niemand te zien en ik wilde aan het eind van een pier foto’s maken. Uiteraard hoorde ik geschreeuw, dan komt de truc, in het Nederlands heel snel tegen deze man praten. Dat helpt, verbaast kijk hij mij aan, lacht en wijst mij dat ik terug moet. Ik wijs op mijn camera en wijs naar het punt dat ik wilde vastleggen. Twee armen in de lucht en een gebaar van ga je gang. Foto gemaakt, geef hem een hand en lachend gaan wij onze eigen weg. Na nog wat omzwervingen terug naar Copacabana. Daar nog even rondgelopen, bezoekje aan de buren “de bombeiros” en nog even een biertje aan het strand van Copa. Mijn lederen vriend ingepakt en op weg naar Airport Hotel. Afscheid genomen van Marina, die mij een wonderful and funny personagem vindt, daar ben ik blij mee, ik heb dan toch de goede balans weten te vinden. Rio is een stad waar ik graag terugkom, ik omhels deze stad en zeg : Até mais, minha linda e amada cidade