Na de lunch lag ik nog even te rusten, toen ik het grommende geluid van een 4WD en het krakende grind voor de deur hoorde. Ik liep naar buiten, daar stond de Landrover Defender Terra Nova met opnieuw een reus van een kerel. Hij gaf mij een hand, mijn hand kon wel twee keer in de zijne, stelde zich voor Stefano, zeg maar Stef of Tefo. Een alleraardigste man, vriendelijk, open en goedlachs. Later bleek hij ook nog eens een enthousiast fotograaf en fantastisch coureur te zijn. Dit zijn van die ontmoetingen tijdens een reis, waar je ineens het gevoel hebt iemand al langer te kennen terwijl je diegene pas voor het eerst ontmoet. De verschillende taal die wij beheersen was geen barrière, wij begrepen elkaar en met veel humor hadden wij toch redelijke gesprekjes. De tocht met de Landrover was ruig en dat betekende dat mijn nieren soms ter hoogte van mijn oren kwamen. Wij reden over onverharde weggetjes met veel rotsige stenen, modder en zand. Tefo loodste met het grootste gemak de Landrover over deze paden. Wij reden door bossen, over pampa’s, door rivieren en paden over graslanden van boeren. Daar ik de taak had om het hekwerk, dat toegang tot dat terrein gaf, open en dicht te maken. Onderweg gestopt om naar een waterval te lopen. Prachtige tocht over grasland en later door een bos met de uitstraling van bossen zoals Maarten Toonder die in zijn Bommel en Tom Poes serie tekende. Onderweg ontpopte zich de fotograaf in Tefo, hij zag heel veel details die hij wilde fotograferen en maakte mij daar deelgenoot van. Spinnen, slangen, trosje rupsen enz. Ook wees hij mij op de schitterende plantengroei. Wij kwamen bij de waterval en zijn naar beneden gelopen, liever gezegd, naar beneden geklauterd. Het was rotsachtig, modderig en door de hoge vochtigheidsgraad liep het zweet als een kleine waterval langs mijn gezicht. Weer terug reden wij verder en kwamen bij een enorme rivier met in het midden een korte waterval. Zonder blikken of blozen stuurde Tefo de Landrover de rivier in en reed richting de korte waterval. Een geweldige ervaring. Later zetten hij mij weer aan de kant en vroeg of ik foto’s wilde maken van de Landrover die bij de waterval naar beneden reed. Uiteraard heb ik dat met plezier gedaan. Op de terugweg kwam plotseling de mist opzetten en werd het zich soms minder dan 20 meter. Gelukkig wist Tefo waar hij was en welke richting hij uit moest. Ik zat met samengeknepen billen naast hem, ik had soms het gevoel dat de auto omhoog ging, maar dat was gezichtsbedrog. Bij skiën heb je dat soms ook en daar weten Hans en Carla alles van. Uiteindelijk loste de mist in zichzelf op en kregen wij weer zicht en reden terug naar de Pousada. Met een stevige omhelzing namen wij afscheid, e-mails uitgewisseld om elkaar foto’s te sturen. Wat een pareltje van een dag vandaag. Morgen weer op pad en overmorgen vertrek in naar Ilha Grande. So far so good. Ik leef het leven en geniet.