Een indringend dreun op mijn deur. Ik doe open, een indrukwekkende grote man met enorme snor, een huid als perkament en een gegroefd gelaat staat voor mij. Als iedere groef een levensjaar betekent dan moet deze man ver over de honderd zijn. Achter hem staat een schuchtere schooljongen, hij steekt zijn hand op en mompelt Thiery, wijst naar de man en roept zacht Emiel. Dit zijn mijn Compaenen voor deze ochtend. De afstemming van de taal is weer begonnen, zij geen Engels en ik geen Portugees. Ik ben in een vergevorderd stadium, ik begrijp niet wat zij zeggen, maar weet wel wat de bedoeling is. Ik maak ook vorderingen in mijn gehakkelde mix van Portugees en Spaans, ook de mannen begrijpen niet wat ik zeg, maar begrijpen wel wat ik bedoel. De grote blijkt de chauffeur te zijn en de kleine mijn gids voor de tocht in Canyon Itaimbezinho. Zwijgend stuiteren wij over de onverharde weg, Emiel blijkt een prima chauffeur te zijn en ontwijkt op soepele wijze alle potholes. Na een uur komen wij aan bij de Canyon Itaimbezinho. Rugzak om en op teken van Thiery gaan wij lopen. Al snel blijkt deze tocht, in tegenstelling tot de Canyon Fortaleze, een gemarkeerde route te zijn. Dit had ik ook wel zonder gids kunnen lopen. Het bewegingsritme van Thiery was niet overeenkomstig met mijn ritme. Hij had een korte, driftige, stampende pas en die bracht mij in het begin uit mijn eigen ritme. Misschien herkenbaar, je loopt met iemand in een totaal ander ritme dan dat jezelf hebt. Ik ben 10 tot 20 meter achter hem gaan lopen, hij begreep dat niet en wachtte steeds tot ik weer bij hem was. Dit herhaalde zich een aantal malen en toen maakte ik hem duidelijk dat hij gewoon door moest lopen, verbaast keek hij mij aan, liep door zonder nog eenmaal om te kijken. Itaimbezinho is meer op toeristen ingesteld, keurige uitzichtplekken die afgeschermd zijn met hekwerk. Dit is wel even anders, maar het uitzicht op de Canyon is eveneens van ongekende schoonheid. Regelmatig ga ik van de gebaande paden, loop over kleine paadjes, die waarschijnlijk door koeien of paarden gevormd zijn. Thiery blijft bedremmeld achter, ik steek mijn duim omhoog, lach en geef te kennen dat ik weer terugkom. Hij voelt zich verantwoordelijk en dat begrijp ik. No worries, maar dit wordt niet begrepen. Na onze tocht kwamen wij bij een gebouw waar een tentoonstelling was over het ontstaan van de Canyon. Hier was ook een schoolklas met gillende en schreeuwende Braziliaanse kids en die stormden, onder luid gejoel, naar buiten. Opvallend veel met een telefoon/camera in de hand. Thiery maakte duidelijk dat wij een andere kant uit moesten gaan en later terugkomen. Prima initiatief, wat door mij onmiddellijk werd omarmd en waar Thiery zichtbaar blij van werd. Wij gingen naar het verste uitzichtpunt op de Canyon, onderweg waren steeds momenten waarop deze zich in volle glorie toonde. Ik ben nog lang niet verzadigd van deze ontembare schoonheid in dit gebied. Dit is genieten, de verstillende stilte om mij heen, de geuren van bromelia’s en van onbekende kruidensoorten en de ogen die regelmatig wijd open gaan bij het zien van deze natuurlijk schoonheid. Ik hoop dat in mijn “bovenkamer” nog voldoende plaats is om dit te bewaren. Uiteindelijk weer terug gelopen, bij het naderen van de parkeerplaats kwamen ook de enthousiaste geluiden van de kinderen mij tegemoet. Ik vind het wel fantastisch dat scholen kinderen de verwondering voor de natuur mee te geven en dit zou ook in Nederland veel meer moeten gebeuren. De weg terug werd weer in stilte doorgebracht en bij mijn pousada aangekomen, was het afscheid hartelijk. Ik ben gaan lunchen en mij gaan voorbereiden voor de middag. Ik heb een apart verhaal geschreven over het middagavontuur. Lees verder in Ruige tocht met Landrover.