Mijn ogen openden zich vanmorgen als langzaam ontsluitende lamellen. De zon had een prachtige lange lichte streep op de muur geprojecteerd. Ik deed de gordijnen open, werd overweldigd door zonlicht. Zon geeft een heerlijke innerlijke vibratie en energie. Eerst weer genieten van een fantastische ontbijt, veel fruit, vers gebakken, geurende broodjes en afsluitend heerlijke cake met koffie. Rugzakje gepakt, pet op en klaar voor de tocht van 2.5 uur naar Lopes Mendes Beach. Een vrij steile tocht die door een jungle achtig gebied gaat met de daarbij horende hoge vochtigheidsgraad. Opvallend weinig andere lopers, soms twijfel ik of ik wel op het goede pad ben. Het is een gemarkeerd pad, dus opluchting als ik bij een markering kom en die aangeeft hoever het nog is. Hier is in binnenste van het eiland is de fauna en flora prachtig, hoewel het soms verwarrend is. De hoge vochtigheid zorgt in deze omgeving voor herfstachtige taferelen, veel paddenstoelen en zwammen gezien onderweg. Aankomst op Lopes Mendes was even een teleurstelling, je kunt deze plek ook met de boot bereiken en als ik dan zwetend en zwoegend ben aangekomen en ik zie mensen met slippertjes en bier in de hand op het strand staan, dan baal ik even. Gelukkig zijn er meerdere kleine baaitjes met een strandje en daar ben ik naar toegegaan. Ik lag alleen op een kleine stukje strand en hoorde alleen de ritmische golfslag. In deze stilte waren mijmeringen en heimwee mijn metgezellen. Ik verlangde ineens naar thuis, waar mijn geliefden zijn achtergebleven. Heimwee is mij niet vreemd en altijd tijdens mijn reizen zal heimwee op zeker moment aandacht vragen. Ik had dat als kind al, ik wilde altijd weg en als ik dan weg was b.v. met mijn oma naar Andijk, dan was ik daar en wilde weer terug. Heimwee was toen heel lijfelijk aanwezig, ik at niet meer en mijn oma besloot dan om weer terug te gaan. Als ik in Amsterdam was aangekomen, wij gingen met de trein, begon mijn hongergevoel aandacht te vragen en ik kreeg dan een kroket van mijn oma. De smaak van deze kroket is nog altijd onovertroffen. Gelukkig eet ik wel tijdens mijn reizen, maar gevoel van heimwee blijft. Het is eerder een gevoel van verlangen, verlangen naar mensen die mij heel dierbaar zijn. Vreemd omdat de huidige technologie mij in staat stelt om van Brazilië op elk gewenst moment contact te hebben met mijn geliefden. Iedere avond, als er verbinding is, skype ik met mijn lief. Overdag kan ik mijn lieve dochter bellen en dan lijkt het net of ik even verderop in hun straat ben. Ik weet niet of dit nu heimwee verminderd, juist omdat ik steeds contact heb is het niet makkelijker. Vroeger, ja daar komt die ouwe, gaf ik een post restante adres en na een aantal weken lag ergens op een postkantoor een brief. Het scharrelen in de bakken, op zoek naar post, was een opwindende ervaring. Heimwee is voor mij dus veel meer een verlangen! Ineens moet ik denken aan mijn mams. Ik was 15 toen ik met twee andere jongens op de fiets naar Parijs ging. Na drie weken besloot ik, op een moment van heimwee, een kaartje te sturen, want telefoon hadden wij nog niet. Achteraf kan ik mij de zorgen van mijn moeder wel voorstellen. Ik waardeer nog altijd dat zij en mijn paps mij de kans gaven op dit te gaan doen. Daar is de kiem voor het reizen gelegd, de kans krijgen en de kans pakken. Mijn lief geeft mij ook steeds de kans om te blijven reizen, hoewel zij het liefst zou meegaan. Haar opmerking is altijd, ik vind het niet leuk dat je gaat maar ik gun het je van harte. Ik ben daar wel heel blij mee. Reizen, ver weg zijn, geeft ook de kans om elkaar beter te leren kennen. Een uitspraak van Herman Hesse is hier toepasselijk “Hoe dichter je op elkaar zit, hoe moeilijker je elkaar leert kennen. Na al deze mijmeringen ben ik weer op pad gegaan en terug naar mijn Pousada gelopen. Ik had de boot kunnen nemen, maar besloot om de tocht terug weer te maken. S’ avonds de drukte opgezocht, in het dorpje is het een aaneenschakeling van restaurantje met gerechten uit alle windstreken. De volgende dag, tegen alle verwachtingen in, was het opnieuw zonnig. Hetzelfde ritueel deze dag, hoewel de tocht vandaag iets minder heftig was dan gisteren. Tijdens deze tocht werd ik geconfronteerd met een tafereel wat mijn aandacht trok. Op een grote kei zat een vrouw met een door pijn getekend gezicht, voor haar stond een man heftig gebarend naar haar te schreeuwen. Ik stopte keek naar de vrouw en vroeg hoe het ging. De trots van de Braziliaanse man stak hier de kop op, nee alles is goed, no problema enz. Ik zag echter een enorme zwelling, ter grote van een tennisbal, bij haar enkel. Zij had duidelijk haar enkel verzwikt, geen wonder op die slippertjes !! Beide droegen om hun pols van die zweetbandjes met klittenband. Met gebaren maakte ik duidelijk dat ik deze wilde gebruiken om de enkel te fixeren, instemming van de vrouw, de trotse man hield zich afzijdig. Uiteindelijk ook aan hem de bandjes gevraagd en toen de enkel getapt met deze bandjes. Zij ging weer staan, lachte zuinig en zei dat het weer ging. De trotse man maakte een gebaar dat zij nu maar moest opschieten. Ik ben snel verder gaan lopen, ik wilde verder geen getuige zijn van deze echtelijke machtsstrijd. Terug in het dorpje heb ik een biertje op een mooie plek genomen. Hier werd muziek gemaakt en op het strand voetbalden de jongens. Genoten van de uitbundigheid van de muzikanten, onder het genot van heel veel bier. De jongentjes op het strand hadden veel plezier in hun voetbalwedstrijdje. Even later zag ik het echt??paar voorbij komen, zij strompelde en hij liep vooruit, zonder om te kijken. De nacht voor mijn vertrek naar het vasteland stak een enorme storm op met heftige regens. Ook de volgende ochtend was het nog steeds slecht weer. De zandpaden waren weer in rivieren veranderd en deze keer bezaaid met grote afgerukte takken. Onder deze omstandigheden weer naar de pier gegaan. Met dit weer geen snelle rubberboten. Ik ging met een omgebouwde vissersboot. Deze was wel stabieler, hoewel andere passagiers daar anders over dachten en sommigen regelmatig over de reling hingen en de vissen voer gaven. De machinist van de boot lag op het voorplecht een dutje te doen, terwijl de boot een deining van 2 tot 3 meter had. Uiteindelijk aangekomen en boven aan de weg stond mijn vervoer naar Barra da Tijuca te wachten. Rustige rit en nu in hotel in Barra. Ik blijf hier twee dagen en vlieg dan terug naar home sweet home. Ik zal deze dagen vooral relaxen, omdat ik merk dat de afgelopen periode voor die ouwe inspannend zijn geweest. So far so good, ik hou je op de hoogte.