Het is mistig, heel mistig en alle geluiden zijn met een wattendeken bekleed. De huisjes aan de overkant, op 20 meter afstand, zijn onzichtbaar. Ik loop naar buiten, linksaf, daar moet ergens het restaurantje zijn waar dampende koffie, heerlijke broodjes en uiteraard veel verschillende soorten cake op mij staan te wachten. Ineens doemt het gebouwtje op, schuifdeur open, de heerlijke geuren van vers brood en koffie stromen langs mij naar buiten en vermengen zich met de mist. Mela, de kokkin staat met haar handen in haar zij en lacht, zij trekt haar schort recht, roept Bon Dia en vervolgens wijst zij naar de langgerekte tafel die vol met heerlijkheid staat. Ik ben de enige gast, maar iedere dag wordt hier een ontbijt klaargezet voor een gezelschap van 4 personen. De vorige dag zag ik dat Mela zich flink tegoed deed aan haar eigen gebakken taarten en cake. Na ontbijt geprobeerd om met de auto naar de rivier te gaan en daar een boottocht te maken. Na 1000 meter werd deze poging gestaakt, je zag werkelijk geen hand voor ogen en niemand wilde dit risico nemen. Terug naar mijn huisje en begonnen om mijn spullen te ordenen, in te pakken voor de vlucht naar Rio en vervolgens naar Ilha Grande. Afscheid van Magali genomen , met haar heb ik steeds e-mail contact gehad vanuit Nederland over verblijf in Cambara do Sul. De auto stond klaar om mij naar Porte Alegre Airport te brengen. Ook deze rit ging grotendeels door dikke mist, de chauffeur was heel voorzichtig en de rit duurde een uur langer dan normaal. Gelukkig had ik ruimschoots de tijd genomen voor deze rit, geen spanning dus voor het eventueel missen van de vlucht. Op tijd, geen mist in Porte Alegre en de vlucht ging op tijd. In Rio de Janeiro werd ik opgehaald door “Easytransferbrazil”, die de transfer naar Ilha Grande voor mij had geregeld. Eerst naar Angra dos Reis, de hele rit van 3 uur regende het onafgebroken. Bij de plaats waar de boot naar het eiland vertrok regende het nog steeds. De bus stopte boven aan de weg en ik moest nog 300 meter naar beneden lopen naar de pier waar de boot vertrok. Toen ik daar aankwam leek het wel of ik met mijn kleren aan in zee was gaan zwemmen. Ik was drijfnat, zelfs mijn onderbroek kon in uitwringen. Temperatuur is wel 26 graden, maar met die nattigheid de boot op gaan zag ik niet zitten. Onder een afkapping gaan staan, mijn lederen reisgenoot opengemaakt, droog T-shirt aangetrokken en uiteraard mijn regenjack tevoorschijn gehaald. De boot kwam 10 minuten later en opnieuw in striemende regen naar de boot. Het was een grote rubberboot met twee enorme krachtige motoren die ons in 40 minuten naar het eiland zou brengen. Ik ben achter in de boot gaan zitten om de regen te ontlopen. De zijkanten van de boot waren gelukkig met plastic afgeschermd. De overtocht zal nog heel lang in het avonturen vakje van mijn geheugen blijven zitten. Het stormde, regen striemde over de boot en enorme golven geselde de boot. Golven van 2/3 meter doemde soms op, de boot steigerde dan tegen de golven en kwam daarna met een klap tegen de volgende golf. Ik had het gevoel dat bij iedere klap mijn nieren waren uitgetreden. Ik dacht heel even, als dit maar niet teveel gevraagd is aan mijn oma, die mijn beschermengel is tijdens mijn reizen. Opgelucht kwam uiteindelijk de haven in zicht en met slappe knieën stapte ik op de pier. Het regende nog steeds hard en ik moest 1.5 km lopen naar mijn onderkomen. Hier geen auto’s of ander vervoer. Lopen met mijn lederen metgezel door striemende regen en over een zanderig pad, dat inmiddels in een modderriviertje was veranderd. Uiteindelijk aangekomen, direct naar kamer gegaan, hete douche genomen, een biertje en daarna een flinke whisky. Toen kwam ook de glimlach weer, ik mijmerde je wilt toch reizen, nou dit is reizen !!!! Het klikt misschien vreemd, maar ik kan van en in deze situaties ook genieten en ik heb in ieder geval een verhaal te vertellen. De plek waar ik zit is prachtig, een mooie Zen-tuin en voor mijn deur een mooie meditatieplek. Waarschijnlijk hebben zij daar ook de matrassen op de bedden aangepast, harde, te harde, matrassen. Even waande ik mij terug in de tijd, Ik verbleef in Tibet een aantal dagen in een tempelcomplex en ook daar op van die keiharde dunne matrassen geslapen. De volgende ochtend heb ik meditatie bijgewoond om de spanning van de vorige dag een plek te geven en ik heb mij ook laten masseren, daarna was ik herboren. Ik ben toen een klein deel van dit eiland, voorheen een gevangeniseland, gaan verkennen. Abraão, dit kleine havenplaatsje wordt nu vooral gedomineerd door hostels en pousada’s. Ik ben door de straatjes gaan zwerven en naar de strandjes gelopen, waar de boten klaarliggen om de toeristen te verleiden een tochtje te maken. Buiten het dorpje zag ik nog oude huisjes en schuren staan, die een verlangen naar vervlogen tijd uitstraalden. Langs de kust loopt een pad en dat ben ik gaan volgen. Het junglegroen lachte mij tegemoet en onderweg kwam ik veel fauna en flora schoonheid tegen. Voor het eerst kwam ik kinderen tegen die mijn aandacht trokken. Zij zaten een kaartspelletje te spelen en ik wilde dat in beeld vastleggen. Eerst zag ik een verschrikte reactie, maar daarna kwam bij beide meisjes een aandoenlijk lieve verlegen lach tevoorschijn. Foto’s gemaakt en toen ik verder ging lopen werd ik nog lang nagezwaaid. Ineens kwamen de donkere wolken de berg over gegleden en langzaam werd ik opgenomen in de nattigheid van deze wolken brei. Ik ben teruggelopen en zit nu in mijn pousada aan tafeltje met koffie en cake dit verhaal te schrijven. So far so good en tot de volgende keer. Ik hoop dat je meegeniet !!