Reizen per vliegtuig is om tijd te winnen, maar ik zit mij soms uren te vervelen. Deze vlucht geen film, mijn tijdschriften en boeken schuilen nog in mijn lederen metgezel. Een beetje dommelen en wachten op de warme hap met een drankje. Er is veel turbulentie in de lucht en dat is niet bevorderlijk voor de behoefte aan bewegelijkheid. Eenmaal boven Rio Grande do Sol keek in uit het raampje naar beneden en zag een land onder water, een beeld als de watersnoodramp in 1953. De zware regenval van de afgelopen dagen heeft in dit gebied ( waar in naar toe ga) zware aardverschuivingen en overstromingen veroorzaakt. Vlak voor de landing in Porto Alegre kwam de aarde weer tevoorschijn en dit gaf weer een sprankje hoop voor de komende dagen. Aangekomen en gelijk taxi genomen naar het hotel. Onderweg gingen mijn ogen in de radarstand. Ik kom in een onbekende stad en dan tast ik de omgeving af, wat is de sfeer en hoe voelt deze stad aan? Gelukkig voelt de stad goed aan, het is een heel groene stad met bijzonder veel Europese uiterlijkheden. De mensen zijn blanker en blonder, wel even wennen blonde Braziliaanse. In dit gebied zijn begin vorige eeuw veel Duitse , Spaanse en Italiaanse emigranten naar Porto Alegre gekomen. Dit is terug te vinden in de architectuur en infrastructuur. Brede straten met veel groen en huizen en gebouwen in typisch Europese stijl. Na aankomst in hotel gelijk de stad gaan verkennen. Het regende en ik op zoek naar bus naar het centrum. Opnieuw bleek dit een hele opgave te zijn. Uiteindelijk uitgestapt en gelijk de Mercado Publica ingedoken om de regenflarden te ontlopen. Hier ben ik wat gaan rondstruinen tot het weer beter werd. Dat werd het dus niet en daarom besloten om terug naar hotel te gaan en te gaan schrijven. De volgende dag weer op pad, hetzelfde ritueel, bushalte zoeken voor verbinding naar Centro. Inmiddels wist ik met welke bus en terwijl ik stond te wachten kwamen twee meiden op mij af met de vraag of de bus naar Centro ging. Zij blij dat zij goed stonden en even daarna kwam de bus in zicht. De meiden, USA met roots in Mexico en Filipijnen, maakten met breed wuivend gebaar kenbaar dat zij meewilden. De bus remde af en reed vervolgens met volle kracht weer door. Wij stonden niet vooraan op de goede plek, de meiden waren furieus, scheldend en tierend kwamen zij op mij af, alsof ik er iets aan kon doen. Begonnen zelf over discriminatie, ik probeerde uit te leggen dat wij niet goed stonden en hier zijn regels de regels als het de Brazilianen uitkomt. Ineens vroegen zij mij of ik een cab wilde delen om naar centrum te gaan, uiteraard prima. Taxi aangehouden en naar het park Bom Fim, waar op zaterdag een grote lokale markt is. Ik ging eerst even koffie drinken en ineens doken de meiden weer op, als ik in San Catharina kom , waar zij woonden en werkten, dan hadden zij nog wel een logeeradres. Ik kom daar niet en zag de teleurstelling, hoewel ik niet goed heb begrepen waar dat ineens vandaan kwam. Even gewacht tot zij uit het oog waren en ben toen mijn eigen dag gaan bepalen. Vandaag wilde ik vooral de schoonheid van het dagelijks leven proberen te pakken. Vaak wordt ik bepaald door de highlights van een stad, maar het dagelijks leven kent zijn eigen schoonheid. Eerst door het park gelopen waar de kinderen hun vermaak kunnen vinden. Ineens zag ik bij een kerk veel oploop, daar is wat aan de hand dacht ik en ging die kant op. Inderdaad de doop was klaarblijkelijk net voorbij en in de kerk nog volop roering. Ik naar binnen en daar stonden alle moeders met kind en hele familie te pronken voor het altaar. Ook de pastoor, of wie dat ook mag zijn, was duidelijk in zijn nopjes. Ik krijg daar wel vreemde gedachten bij, maar laat ik het positief zien. Ik maakte gelijk met andere fotografen, die duidelijk waren ingehuurd, verschillende foto’s. Een fotograaf kwam naar mij toe en was zichtbaar jaloers op mijn camera en ik geniet daar weer van. Kreeg als fotograaf drankjes aangeboden en verschillende mensen kwamen mij even de hand schudden. Ik heb met dit toneelspel geen moeite en pas mij heen snel aan in de rol die mij wordt toebedeeld. Weer onderweg kwam ik mooie taferelen tegen, ik was bijvoorbeeld ontroerd door twee mensen aan het water, die hun broodje aan het verorberen waren. Moest ineens aan mijn paps en mams denken, die zouden dat ook zo doen. Verder gelopen, kwam man met hondjes op de fiets tegen, opvallend dat dit een heel gebruikelijk dagelijks tafereel is. Verder naar het oude stadcentrum gelopen. Daar was een enorme drukte, Brazilianen zijn een shopvolkje !! Uit de kluwen mensen gelopen en genoten van oude gebouwen met prachtige details. Naar Lagoa dos Patos gegaan, waar ik samen met de Brazilianen een boottochtje heb gemaakt. Varen langs de goudkust van Porto Alegre, wat bij de dagjesmensen veel hilariteit of afgunst gaf. Ieder huis werd van commentaar voorzien, het enige woord wat ik begreep was politica en banditos, je kan wel raden waar het dan overgaat. Nog naar museum gegaan, waar studenten van de Academia d’Arte een tentoonstelling hadden. Het tentoongestelde riep bij mij geen verwondering, verbazing of ontroering op. Er was geen bijzondere uitstraling en ben snel weer naar buiten graan. Daar was wel een beeld dat was uitgesneden uit een plaatstaal en dat sprak mij stilzwijgend aan. Moe en voldaan weer op de bus gestapt en naar hotel gegaan. Morgen vroeg op, ik wordt opgehaald en ga dan naar Cambara do Sol en genieten van de schoonheid van de natuur. So far so good. Ik geniet ! Op facebook ben ik vaak iets verder, dat zijn de rechtstreekse beelden en mededingen. In dit blog geef ik de eigen beleving weer en ik hoop dat deze verhalen je laten meereizen.