Ik sta bij een gate op Galeo Airport Rio de Janeiro, de andere gate is daarginds en deze is hier. De gate waar ik naar toe moet is ik de overkant, die wordt dan deze kant zodra ik daar ben aangeland .Dit heet dan de overkant, onthoudt dus goed, want dit is van belang als je vliegen moet. Dat is zeker want er is veel verwarring en daarom loop ik steeds maar vice versa heen en weer. Deze improvisatie op tekst van de veerpont van Drs.P was voor mij absoluut van toepassing op mijn vlucht van Rio naar Porto Alegre. Vanwege zeer slecht weer in het zuiden van Brazil was er vertraging van mijn vlucht. Op het ene bord staat vertraging, op een ander bord ga naar gate 1 en via een omroepsysteem begreep ik dat ik naar gate 9 moest. Binnenlandse vluchten in Brazil worden uitsluitend omgeroepen in het Portugees. Mijn oren waren gespitst en ik probeerde informatie te krijgen via andere passagiers. Helaas spreekt niemand Engels, met armgebaren en Porte Alegre roepen begreep ik op 9 moet zijn, daar aangekomen zeggen anderen dat ik echt op 1 moet zijn. Daar aangekomen stond een man driftig te gebaren en uitte voor mij onverstaanbare korte krachtige kreten, die duidelijk maakten dat hij het zat was. Hij zag mij en riep Porte Alegre, ik knikte en hij wenkte mij en zette een spurt in. Wij waren niet de enige die al rennend terug naar gate 9 gingen, het leek de marathon van Porte Alegre wel. Daar lachend ontvangen door het personeel, wat bij de trotse Braziliaanse mannen in het verkeerde keelgat schot. Opnieuw in Portugees werd mij iets verteld, ik knikte lachend en liep door. Met zweet op alle plekken waar zweet zich kan uiten nam ik plaats in het vliegtuig. Vanwege vertraging stond het vliegtuig opnieuw 30 minuten stil en in deze tijd mijmerde ik terug naar de vorige dag. De zwerftocht door Lapa was weer een bijzondere ervaring. Zwerven door kleine smalle straatjes met oude verweerde gebouwen waar bars en restaurants zich genesteld hebben.. Bijzonder dat zij proberen om de bijzondere sfeer van Lapa in hun etablissement te benadrukken. Vandaag was de focus weer eens op allerlei details in een stad, deze zijn uiteraard in het foto album te bewonderen. Een vernieuwde architectonische kerk is de Kathedraal Metropolitana, een enorme kegelvormige kathedraal, waar 32 jaar aan gebouwd is. Hier kunnen 20.000 mensen tegelijkertijd een mis bijwonen. Al zwervend kwam ik terecht bij een plek waar de veerboten vertrekken. Ik kon het niet laten, mocht het terrein niet op, maar er was niemand te zien en ik wilde aan het eind van een pier foto’s maken. Uiteraard hoorde ik geschreeuw, dan komt de truc, in het Nederlands heel snel tegen deze man praten. Dat helpt, verbaast kijk hij mij aan, lacht en wijst mij dat ik terug moet. Ik wijs op mijn camera en wijs naar het punt dat ik wilde vastleggen. Twee armen in de lucht en een gebaar van ga je gang. Foto gemaakt, geef hem een hand en lachend gaan wij onze eigen weg. Na nog wat omzwervingen terug naar Copacabana. Daar nog even rondgelopen, bezoekje aan de buren “de bombeiros” en nog even een biertje aan het strand van Copa. Mijn lederen vriend ingepakt en op weg naar Airport Hotel. Afscheid genomen van Marina, die mij een wonderful and funny personagem vindt, daar ben ik blij mee, ik heb dan toch de goede balans weten te vinden. Rio is een stad waar ik graag terugkom, ik omhels deze stad en zeg : Até mais, minha linda e amada cidade