Schurende verwachtingen tijdens ontdekkingstocht Rio de Janeiro

De gedempte geluiden van een ontwakende stad kregen langzaam een plaats in mijn slaperige hoofd. De pluggen uit mijn oren gehaald, de decibellen namen in omvang en sterkte steeds meer toe. Toerende auto’s, ronkende bussen, goederen die met veel bombastisch Braziliaans geluid worden uitgeladen. Ineens hoorde ik onbekende binnen geluiden, een aankondiging dat het ontbijt in ver gevorderd stadium verkeerde. Mijn gastvrouw heeft zich weer uitgesloofd en een prachtige ontbijttafel gecreëerd. Mijn enthousiasme kreeg een dip toen ik de kamer binnenkwam. De aankondiging, op strenge Duitse toon, “Je bent laat” kwam harder aan dan alle buitengeluiden. Ik probeerde met een grappige opmerking “ daar heb ik de leeftijd voor” de sfeer weer in balans te brengen. Dit lukte niet, 15 jaar studie en werk in Duitsland heeft duidelijk zijn sporen bij mijn gastvrouw achtergelaten. Een moeilijke mix de open, spontane Braziliaanse inslag gecombineerd met een Duitse zucht naar beheersing en grondigheid. Geen wonder dat dit leidde tot een dag vol schurende verwachtingen. Marina had twee dagen vrij genomen om mij de schoonheid en het wel en wee van Rio te laten zien. Vol verwachting wachtte ik op een aantal voorstellen van haar om dit in concretere vorm te gieten. Zij wilde van mij weten wat ik wilde en als ik dan zei “ laat mij jouw Rio zien” raakte zij geïrriteerde en wilde dat ik aangaf wat wij gingen doen. Dit ging zo even door, ik maakte weer een aantal grappen, die duidelijk niet in een Braziliaanse luchtigheid werden ontvangen. Uiteindelijk heb ik mijn wensen aangegeven, ik wilde nog eens naar het district Santa Teresa om met het treintje omhoog te gaan en ook naar het Maracana Stadion, een nog onvervulde jongensdroom. Deze duidelijkheid gaf haar weer rust en de Braziliaanse ontspanning kwam weer in haar gezicht. Dat was voor mij het sein om op pad te gaan. Inmiddels had ik ons ( voor mijzelf) omgedoopt tot het duo “Positivo en Negativo”. Ik, die op positieve wijze de wereld in wil blijven kijken en Marina die allereerst allerlei problemen en bezwaren ziet. Voor haar bestaat Rio uit Banditos die het op mij hebben voorzien en ik krijg verder een stortvloed van alle zaken die niet deugen in Rio. Zelfs als ik foto’s stond te maken vertelde zij mij dat iedereen wel zal denken dat zij op mijn fototoestel uit was of dat zij probeerde om geld uit zijn zak te halen. Ik had daar geen antwoord op en lachte om deze interpretatie. Tegelijkertijd is deze stad ook haar grote liefde en mag een ander daar niets negatiefs over zeggen. Het duurde even , maar uiteindelijk heb ik een goede balans gevonden en is de P&N combi niet bepalend voor de sfeer geworden. Ik ben nog steeds laaiend enthousiast over deze stad en geniet als ik hier rondloop. Samen met de metro naar centro gegaan en in de metro zat Marina in toeristische boekjes te bladeren om interessante plekken te vinden. Hier heb ik mij door laten leiden en er waren prachtige oude restaurants en straatjes, die ik zelf niet had kunnen vinden. Het verassende was dat mijn gastvrouw zich ontpopte tot zelfgekozen Tourguide, dat was erg leuk was, ondanks het feit dat ik vaak te horen kreeg dat ik iets moest zien !. Bijzonder was wel dat zij vaak voor het eerst op deze plekken kwam. Het treintje in Santa Teresa had zij voor het laatst gezien toen zij 15 jaar was (nu 58) en met opa en oma omhoog is gegaan. Ook het stadion was voor haar een openbaring. Het treintje rijdt weer sinds twee maanden. Vanwege slecht onderhoud en vele gebreken heeft het 5 jaar niet gereden. Het huidige traject is nog de helft van vroeger, maar in de toekomst wordt de hele lijn weer opengesteld. Uiteraard gingen mijn gedachten naar de tijd dat ik samen met Carla het treintje omhoog nam en op zo’n moment mis ik mijn liefste en reismaatje. Verstild kijk ik naar buiten en geniet van de mengeling van oude herinneringen en nieuwe vergezichten. De sfeer in Santa Teresa is een wonderlijke stolling van schoonheid, de kleine met keitjes geplaveide straatjes, de verlatenheid is voelbaar zichtbaar. Graffiti kunstenaars hebben een nieuwe dimensie een het straatbeeld gegeven. Na uren rondzwerven, gelukkig is mijn tourguide sportief en wil ook graag lopen. Wij zijn in een restaurant neergestreken, stond in het boekje aangeprezen. Het was een prachtige plek en het eten van uitzonderlijke kwaliteit. Besloten om taxi te nemen naar het Maracana stadion, helaas te ver om met de benenwagen te gaan en er was ook geen verbinding met openbaar vervoer. Taxi is in Rio goedkoop en betrouwbaar, alles gaat met de meter en wordt op de cent afgerekend. Geen fooivragen gebaren of blikken. Eerst nog even langs de plaats waar het Carnaval do Rio wordt gehouden. Het Sambadrome, waar de sambascholen zich tijdens carnaval presenteren is een breed stuk weg met aan weerskanten enorme tribunes. Het schijnt dat deze afstand precies in 19 minuten moet worden afgelegd en anders krijgen de scholen strafpunten. Verder naar Maracana stadion, de taxi driver naast mij was heel enthousiast en volgens mij was hij het liefste met mij meegegaan. Voor het stadion kreeg ik “jongenskriebels” , alleen al de aankondiging MARACANA maakte mij onrustig en ik wilde zo snel mogelijk naar binnen. Hoewel mijn tourguide steeds aangaf dat het gesloten zou zijn (N), was het open en konden wij naar binnen. Eerst naar het hoogste punt en daar stond ik in opperste verbazing te kijken naar de schoonheid van dit stadion. Vroeger konden hier 190.000 toeschouwers in, maar die corrupte Blatter heeft ervoor gezorgd dat alles zitplaatsen moest worden en nu heeft het een maximum van 80.000 toeschouwers. Het blijft indrukwekkend, vooral toen ik naar beneden ging en op het veld stond, uiteraard even in een stoel van de Reserva gaan zitten. Hier hebben grootheden als Pele en Garrincha gezeten en gevoetbald. Na dit enerverende bezoek met metro terug naar Copacabana. Ineens kwam een dwingend voorstel om het nachtleven van Rio in te gaan, want dat is vakantie !! Ik heb daar hele zweterige herinneringen aan ten tijde van de disco HELP en deze herinnering creëerde geen behoefte aan het nachtleven. Hier zag ik de teleurstelling van een Braziliaanse, het nachtleven hoort bij Rio. Blij dat ik niet gegaan was, even de stem van mijn liefje gehoord en dat was voor mij een feestelijk nachtleven. Morgen rondzwerven in Lapa, een mooi district downtown Rio en aan het eind van de dag vertrek in naar hotel bij Airport Galeo van Rio de Janeiro. Vrijdag moet ik vroeg op om naar Porto Alegre te gaan. So far so good. Ik geniet, ook met schurende verwachtingen !!

Rio de Janeiro, sluimerend verlangen en weemoedig gemis

De stijgende meters namen in snel tempo toe en het proces van achter- en loslaten werd ingezet. Op 10.000 meter hoogte kwamen de mijmerende gedachten over de weggaan, onderweg zijn en aankomen. Weggaan was vreemd dit jaar, alleen naar Schiphol en geen wuivende armen en tranen. Onderweg in de 777 was het rustig en comfortabel, maar het gevoel van gemis nam op wonderlijke wijze tijdens deze vlucht bezit van mij. Aankomen was ruig en onbestemd. Het vliegtuig werd constant geflitst, alsof het gevuld was met Bobo’s en celebraties. Helaas was het onweer en gecombineerd met stormachtige regen veroorzaakte dit vele schommelingen en menig luidruchtig gekreun. Uiteindelijk zette de piloten het vliegtuig op zachte wijze aan de grond en menige zucht van opluchting was toen hoorbaar. De klamme warmte vormde zich als een deken om mij heen en het lijf had moeite met deze omschakeling, zweten was de enige oplossing tot verkoeling. Drijfnat mijn trouwe lederen reisgezel van de band gepakt en zonder problemen langs de douane en naar buiten gegaan om taxi te nemen. Door de heftige regen leken de wegen van het vliegveld naar Copacabana op langgerekte woelige rivieren. De bekende rijstijl van de Brazilianen, denken allemaal dat zij een reïncarnatie van Anton Senna zijn, zorgde ervoor dat ik het gevoel had om in een watervliegtuig naar mijn bestemming te worden gevlogen. Uiteindelijk gestopt in de Rua Bolivar, waar het appartement van Marina is en waar ik de komende dagen zal verblijven. Het is de 3^de keer dat ik hier kom, de “Doormen” begroette mij hartelijk en was blij mij weer te zien !!!! Aangebeld bij appartementen en Marina deed open. Dit was onze eerste ontmoeting. In de tijd dat ik haar appartement huurde, studeerde en werkte zij in Duitsland. Het was een allerhartelijkst welkom en toen ik de woonkamer binnentrad stond de tafel vol met allerlei spijzen en dranken. Nadat ik door de “world in cards” was gelopen kreeg ik een ontvangst op z’n Braziliaans. Op dat moment ging “Marina aan” en in de daarop volgende uren heb ik de knop niet kunnen vinden om haar uit te zetten. Ik ben wel wat gewend als het gaat om een informatiestroom over mij heen te krijgen, maar dit was zelfs voor mij uniek en teveel. Haar gastvrijheid is zo overweldigend, dat het soms ongemakkelijk voelt. Om twee uur s ’nachts ( gezien tijdsverschil voor mij vijf uur) ben ik onder mijn lakentje gekropen en zowaar een klein gaatje in de dag geslapen. Door het open raam kwamen de geuren en geluiden van Rio binnengewaaid en het voelde gelijk heel vertrouwd. Het sluimerende verlangen naar deze stad werd op deze wijze bekrachtigd en nodigde mij uit om elkaar weer te ontmoeten. Deze grillige stad met grote diversiteit en verscheidenheid heeft een weemoedig verlangen naar de liefde en is in allerlei vormen zichtbaar en vaak onbereikbaar. Deze sfeer wordt op voortreffelijke wijze verwoord in de gedichten van Carlos Drummond de Andrade: De liefde, natuurlijk. De Nederlandse documentaire O Amor Natural, (1996) geeft de sfeer geweldig weer en is nog te zien op You Tube. Tijdens mijn wandeling langs het strand van Copacabana is deze sfeer ook voelbaar, het zien en gezien, het verleiden en verleid worden worden is hier een onvolprezen volksvermaak. De blik van vrouwen van 80 jaar kunnen ervoor zorgen dat ik mij een verlegen kleine jongen voel. Genoten van mijn lunch aan het strand, waar ik verderop mannen en vrouwen bezig zijn om hun lijf in de gewenste conditie te krijgen. Er wordt heel veel gesport op het strand, voetbal, volleybal,gym en een soort strandtennis. Het is ook een vorm van imponeren aan de omgeving. Ik geniet van het dagelijks leven in deze stad, ik stap in een lokale bus met onbekende bestemming, neem plaats naast een man met een vogelkooi op schoot. Als de bus stopt begint de ingezetene van deze kooi, een kanarie, een geluid te maken wat lijkt om het schurende geluid van een krijtje op schoolbord. De man kijkt mij dan met een glimlach aan, zegt iets wat ik niet versta, maar mijn geretourneerde glimlach doet hem duidelijk plezier. Zodra de bus weer optrekt is de kanarie weer stil. Bij alle volgende stoppen werd dit ritueel herhaald. Ook deze buschauffeur heeft het Anton Senna virus, de mensen in de bus maakten op geen enkele wijze kenbaar dat deze snelheid buiten alle perken gaat. Na 30 minuten ben ik uitgestapt en probeerde mij te oriënteren op mijn landingsplek.Ik had een kaart bij mij en zocht naar de straat waar ik was uitgestapt. Al snel was duidelijk waar ik mij bevond en ik ben richting centro gelopen. Halverwege gestopt in een parkje en daar even op een bankje naast een oude vrouw gaan zitten. Zij begon gelijk een gesprek en gezien haar houding maakte het klaarblijkelijk niet uit of ik haar verstond. Ik glimlachte naar haar en vervolgens legde zij kort haar hand op mijn been, glimlachte terug en ging verder met haar verhaal. Toen ik weer verder ging en omkeek, zwaaide zij mij na met heftige bewegingen, dit ontroerende mij. Twee uur later in centro aangekomen en de verstilde, intieme sfeer van dit oude gedeelte van Rio heeft mijn verlangen beantwoord. In de metro, die de temperatuur van een vriesvak heeft, terug naar het appartement. Marina heeft weer voor een zeer uitgebreid bacchanaal gezorgd en mij overspoeld met verhalen. Even was zij stil en vroeg mij “are you tired”, ik bevestigde dit en ben in mijn mandje gekropen. De nacht gaf mij een weldadig rust na deze enerverende dag. So far so good en je begrijpt, ik geniet !!

Als je moed toont je weg te gaan, toont de weg zich aan jou.

Opnieuw welkom op mijn nieuwe reisblog!

De dagen lengen, de bomen hebben hun kleurige kledij verloren. De takken tonen weer hun grillige vormen. De mensen steken zich steeds dieper in de kraag van hun jas. Het wordt kouder en voor mij tijd om de warmte te gaan opzoeken. Alleen het water in bevroren toestand dat zich transformeert in een glad krakend zwart ijs met witte stippen kan mij nog doen twijfelen om weer op reis te gaan. Geen vooruitzicht en de schaatsen blijven in het vet. Dan weer op reis, ik ga voor drie weken naar Brazilië. Ik vertrek a.s. maandag naar Rio de Janeiro, daar blijf ik een aantal dagen op een appartement in Copacabana 100 meter van het strand. Temperatuur is momenteel rondom de 30 graden. Daarna ga ik naar het zuiden, een trektocht maken door de canyons rondom Cambara do Sol. Deze tocht eindigt met een abseil van 60/80 meter, afhankelijk van de weersomstandigheden. Verblijf dan nog twee dagen in Porte Alegre en ga naar het beroemde Lagoa dos Patos. Tenslotte ga ik een aantal dagen naar Ilha Grande, een prachtig eiland voor de kust van Brazilië. Daarna met de boot naar Paraty, via Angros rij ik weer terug naar Rio de Janeiro en vlieg weer terug naar Amsterdam. Ik reis weer eens alleen, Carla moet werken, zij reist op andere wijze. Ik breng haar zondag naar Schiphol want zij gaat voor haar werk 10 dagen naar Zweden en Denemarken. Onze vrienden Frans en Ester breng ik zaterdag naar Schiphol voor hun jaarlijkse uitje van 3 maanden naar Australia. Zo fladderen wij uit naar verschillende plekken op deze aardkloot. Ik merk wel dat de voorbereidende gedachten anders dan anders zijn. Door de gebeurtenissen in Parijs komen emoties en zorgelijke denkbeelden naar boven die ik anders niet had als ik op reis ging. Ik laat deze komen met de gedachte “omhels je zorgen en geef ze een plek”.

Dit reisblog gebruik ik om je op de hoogte te houden van alle ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! In mijn profiel lees je wat mij beweegt om te gaan reizen.

Ik zie je graag terug op mijn reisblog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Mijn Motto blijft : leef het leven, geniet !!

Bert