De stijgende meters namen in snel tempo toe en het proces van achter- en loslaten werd ingezet. Op 10.000 meter hoogte kwamen de mijmerende gedachten over de weggaan, onderweg zijn en aankomen. Weggaan was vreemd dit jaar, alleen naar Schiphol en geen wuivende armen en tranen. Onderweg in de 777 was het rustig en comfortabel, maar het gevoel van gemis nam op wonderlijke wijze tijdens deze vlucht bezit van mij. Aankomen was ruig en onbestemd. Het vliegtuig werd constant geflitst, alsof het gevuld was met Bobo’s en celebraties. Helaas was het onweer en gecombineerd met stormachtige regen veroorzaakte dit vele schommelingen en menig luidruchtig gekreun. Uiteindelijk zette de piloten het vliegtuig op zachte wijze aan de grond en menige zucht van opluchting was toen hoorbaar. De klamme warmte vormde zich als een deken om mij heen en het lijf had moeite met deze omschakeling, zweten was de enige oplossing tot verkoeling. Drijfnat mijn trouwe lederen reisgezel van de band gepakt en zonder problemen langs de douane en naar buiten gegaan om taxi te nemen. Door de heftige regen leken de wegen van het vliegveld naar Copacabana op langgerekte woelige rivieren. De bekende rijstijl van de Brazilianen, denken allemaal dat zij een reïncarnatie van Anton Senna zijn, zorgde ervoor dat ik het gevoel had om in een watervliegtuig naar mijn bestemming te worden gevlogen. Uiteindelijk gestopt in de Rua Bolivar, waar het appartement van Marina is en waar ik de komende dagen zal verblijven. Het is de 3^de keer dat ik hier kom, de “Doormen” begroette mij hartelijk en was blij mij weer te zien !!!! Aangebeld bij appartementen en Marina deed open. Dit was onze eerste ontmoeting. In de tijd dat ik haar appartement huurde, studeerde en werkte zij in Duitsland. Het was een allerhartelijkst welkom en toen ik de woonkamer binnentrad stond de tafel vol met allerlei spijzen en dranken. Nadat ik door de “world in cards” was gelopen kreeg ik een ontvangst op z’n Braziliaans. Op dat moment ging “Marina aan” en in de daarop volgende uren heb ik de knop niet kunnen vinden om haar uit te zetten. Ik ben wel wat gewend als het gaat om een informatiestroom over mij heen te krijgen, maar dit was zelfs voor mij uniek en teveel. Haar gastvrijheid is zo overweldigend, dat het soms ongemakkelijk voelt. Om twee uur s ’nachts ( gezien tijdsverschil voor mij vijf uur) ben ik onder mijn lakentje gekropen en zowaar een klein gaatje in de dag geslapen. Door het open raam kwamen de geuren en geluiden van Rio binnengewaaid en het voelde gelijk heel vertrouwd. Het sluimerende verlangen naar deze stad werd op deze wijze bekrachtigd en nodigde mij uit om elkaar weer te ontmoeten. Deze grillige stad met grote diversiteit en verscheidenheid heeft een weemoedig verlangen naar de liefde en is in allerlei vormen zichtbaar en vaak onbereikbaar. Deze sfeer wordt op voortreffelijke wijze verwoord in de gedichten van Carlos Drummond de Andrade: De liefde, natuurlijk. De Nederlandse documentaire O Amor Natural, (1996) geeft de sfeer geweldig weer en is nog te zien op You Tube. Tijdens mijn wandeling langs het strand van Copacabana is deze sfeer ook voelbaar, het zien en gezien, het verleiden en verleid worden worden is hier een onvolprezen volksvermaak. De blik van vrouwen van 80 jaar kunnen ervoor zorgen dat ik mij een verlegen kleine jongen voel. Genoten van mijn lunch aan het strand, waar ik verderop mannen en vrouwen bezig zijn om hun lijf in de gewenste conditie te krijgen. Er wordt heel veel gesport op het strand, voetbal, volleybal,gym en een soort strandtennis. Het is ook een vorm van imponeren aan de omgeving. Ik geniet van het dagelijks leven in deze stad, ik stap in een lokale bus met onbekende bestemming, neem plaats naast een man met een vogelkooi op schoot. Als de bus stopt begint de ingezetene van deze kooi, een kanarie, een geluid te maken wat lijkt om het schurende geluid van een krijtje op schoolbord. De man kijkt mij dan met een glimlach aan, zegt iets wat ik niet versta, maar mijn geretourneerde glimlach doet hem duidelijk plezier. Zodra de bus weer optrekt is de kanarie weer stil. Bij alle volgende stoppen werd dit ritueel herhaald. Ook deze buschauffeur heeft het Anton Senna virus, de mensen in de bus maakten op geen enkele wijze kenbaar dat deze snelheid buiten alle perken gaat. Na 30 minuten ben ik uitgestapt en probeerde mij te oriënteren op mijn landingsplek.Ik had een kaart bij mij en zocht naar de straat waar ik was uitgestapt. Al snel was duidelijk waar ik mij bevond en ik ben richting centro gelopen. Halverwege gestopt in een parkje en daar even op een bankje naast een oude vrouw gaan zitten. Zij begon gelijk een gesprek en gezien haar houding maakte het klaarblijkelijk niet uit of ik haar verstond. Ik glimlachte naar haar en vervolgens legde zij kort haar hand op mijn been, glimlachte terug en ging verder met haar verhaal. Toen ik weer verder ging en omkeek, zwaaide zij mij na met heftige bewegingen, dit ontroerende mij. Twee uur later in centro aangekomen en de verstilde, intieme sfeer van dit oude gedeelte van Rio heeft mijn verlangen beantwoord. In de metro, die de temperatuur van een vriesvak heeft, terug naar het appartement. Marina heeft weer voor een zeer uitgebreid bacchanaal gezorgd en mij overspoeld met verhalen. Even was zij stil en vroeg mij “are you tired”, ik bevestigde dit en ben in mijn mandje gekropen. De nacht gaf mij een weldadig rust na deze enerverende dag. So far so good en je begrijpt, ik geniet !!